Masaż tkanek głębokich, w skrócie nazywany MTG, to forma manualnej pracy z ciałem, a właściwie z warstwami tkanek które tworzą nasze ciało. W tej formie masażu podstawowym celem nie jest przyjemność, większą uwagę zwraca się na zmianę struktury (rozluźnienie, wydłużenie i uwolnienie) tkanek na których aktualnie pracujemy. Nie oznacza to jednak, że MTG jest nieprzyjemny w odbiorze przez Pacjenta. Pomimo używanych "narzędzi" takich jak przedramię, łokcie czy pięści, masaż głęboki nie jest masażem twardym czy niezwykle mocnym. Wprost przeciwnie, poprzez odpowiednie techniki jest on relatywnie delikatnym i powolnym sposobem pracy niewymagającym od terapeuty niezwykłej siły. Istotną różnicą w porównaniu do innych form masażu, np. klasycznego, jest to, że w masażu tkanek głębokich Pacjent nie jest jedynie biernym odbiorcą terapii ale uczestniczy w niej czynnie. W sytuacji gdy wymaga tego terapia, Pacjent wykonuje odpowiednie ruchy, mające na celu zwiększenie skuteczności wykonywanej techniki. Mogą to być ruchy czynne, wykonywane przez niego samego bądź bierne, wykonywane przez terapeutę.

Należy zaznaczyć, iż MTG nie jest rutynową metodą polegającą na odtwarzaniu konkretnych ruchów czy chwytów. To przede wszystkim sposób myślenia, który może być narzędziem dzięki któremu mocno wpływamy na ciało naszego Pacjenta.

Zmniejszenie bólu, przywrócenie lepszej postawy, zwiększenie jakości i ilości ruchu to główne, lecz nie jedyne korzyści wynikające z pracy na tkankach głębokich.

Osteopatia to koncepcja leczenia manualnego z ponad 100 letnią tradycją. Jest uznaną i cenioną w wielu krajach na świecie formą diagnozowania i leczenia. Ojcem osteopatii jest dr Andrew Taylor Still (1828 - 1917), XIX – wieczny amerykański lekarz. Poczucie bezsilności tradycyjnej medycyny w obliczu śmierci jego żony oraz dzieci, doprowadziło do tego, iż zaczął zgłębiać anatomie i fizjologię i przez kolejne trzydzieści lat formułował założenia nowej formy leczenia. W 1892 r. Still założył pierwszą szkołę osteopatii – American School of Osteopathy w Kirksville, Missouri.

Na grunt europejski osteopatię przeniósł jeden z pierwszych jego uczniów, James Martin Littejohn. W 1917 roku założył British School of Osteopathy. W Polsce pierwsza szkoła kształcąca osteopatów powstała w 2003 roku, a więc wcale nie tak dawno.

Wróćmy jednak do „starego doktora”.

Dr Still twierdził, że ciało to jedność mająca zdolność do samoleczenia, a jego funkcja i struktura są od siebie współzależne. Dowodził on, iż kluczem do zdrowia jest zachowanie naturalnego przepływu płynów poprzez cały organizm. Jeśli coś ten przepływ zaburza dochodzi do choroby.

Te twierdzenia stały się fundamentem osteopatii i są nauczane do dziś:

• Ciało jest jednością,

• Struktura i funkcja są współzależne,

• Ciało jest zdolne do samoleczenia.

Osteopatia nie jest zbiorem technik. Dr Still nie przykładał większej wagi do ich nauczania. Owszem, istnieją różne techniki pracy ale to nie one stanowią jej sedno. Osteopatia to nauka, na którą składa się dokładna znajomość anatomii, fizjologii i psychologii człowieka. To właśnie dzięki tej wiedzy jesteśmy w stanie odszukać pierwotną przyczynę dolegliwości. Co to właściwie oznacza? Na przykład to, że bóle kręgosłupa piersiowego, które uporczywie powracają co pewien czas mogą mieć swą przyczynę w problemach z żołądkiem, i bez ich usunięcia nie będziemy w stanie wyeliminować „bólu pleców” w 100%.

Podczas leczenia osteopatycznego zwracamy uwagę nie tylko na to co dzieje się w organizmie pacjenta, poszukując wszelkich ograniczeń ruchomości czy nieprawidłowych napięć które mogą wpływać na problem z którym do nas trafił. Równie ważne jest to w jakim środowisku żyje dana osoba i jaki styl życia prowadzi. Wróćmy do wcześniejszego przykładu z bólem pleców. Załóżmy, że znaleźliśmy źródło problemu, niech będą to problemy z błoną śluzową żołądka (dlatego tak ważny jest dokładny wywiad zbierany na początku każdej wizyty). Popracowaliśmy nad tym manualnie – usunęliśmy wszelkie napięcia z tego rejonu, poprawiliśmy jego ukrwienie, popracowaliśmy nad normalizacją działania struktur układu nerwowego go zaopatrujących. Organizm może teraz rozpocząć proces regeneracji. Ale pacjent wraca do domu i faszeruje się „śmieciowym jedzeniem” które na dłuższą metę od nowa podrażnia żołądek… problem powraca. To właśnie dlatego podczas wizyty udzielamy pacjentom wskazówek co mogą robić sami aby na dobre usunąć swój problem. I nie chodzi tu tylko o ćwiczenia, mówimy o odpowiedniej aktywności fizycznej, diecie itp. Jako, że nie da się wiedzieć wszystkiego, czasami odsyłamy pacjenta do specjalistów z innych dziedzin, żeby leczenie było jak najbardziej kompletne. Mam tu na myśli dietetyków, psychologów, trenerów personalnych itp.

Jak widzicie na powyższym przykładzie (a jest on bardzo uproszczony), osteopatia to nie tylko leczenie bólu kręgosłupa. Tym bardziej nie jest to nastawianie kręgów czy inne magiczne „techniki”. Jest to filozofia i holistyczna koncepcja terapeutyczna oparta na elementarnych fundamentach żywego organizmu.

Współczesna osteopatia i jej praktykowanie wymaga doskonałych umiejętności praktycznych oraz ogromnej wiedzy ogólnomedycznej.

Osteopatia z powodzeniem współpracuje z klasyczną medycyną wspomagając zastosowane leczenie poprzez czuwanie nad jakością tkanek chorego i stymulując procesy naprawcze organizmu. Prewencyjna rola osteopatii polega na nie dopuszczeniu do utrwalania się napięć będących wynikiem urazów, przebytych chorób czy powtarzających się złych nawyków ruchowych i/lub higienicznych. Organizm będący w dobrej kondycji jest bardziej odporny na urazy czy infekcje.

Dla kogo przeznaczone jest leczenie osteopatyczne? Dla każdego. Ze względu na samą formę pracy nadaje się zarówno dla niemowlaków jak i dla osób w podeszłym wieku.

Terapia Wisceralna jest jedną z metod leczenia holistycznego skupiającą się na połączeniach pomiędzy układem mięśniowo - szkieletowym a narządami wewnętrznymi.

Te dwa układy – mięśniowo-szkieletowy oraz narządy wewnętrzne – poprzez bezpośrednie oddziaływanie na siebie mają bardzo duży wpływ na funkcjonowanie naszego organizmu jako całości. Np. jakikolwiek problem powodujący ograniczenie ruchomości wątroby może wywołać ból w rejonie prawego barku. Dzieje się tak za sprawą skomplikowanych połączeń neurologicznych jak i mechanicznego oddziaływania tkanek na siebie.

Z tego względu organy wewnętrzne mają silny wpływ na stan zdrowia kręgosłupa, miednicy, żeber, obręczy barkowej, mięśni i powięzi.

Zaburzenia ze strony narządów wewnętrznych mogą objawiać się nie tylko bólem, lecz również na szereg innych, często niespecyficznych sposobów. Terapia wisceralna doskonale sprawdza się w leczeniu takich problemów jak:

• stany ostre: urazy klatki piersiowej i jamy brzusznej po wypadkach samochodowych (whiplash, ucisk pasa bezpieczeństwa) lub urazach sportowych,

• zaburzenia mięśniowo-powięziowe: przewlekłe bóle kręgosłupa i stawów obwodowych, migreny i bóle głowy, rwa kulszowa, cieśń nadgarstka, problemy związane z bliznami i zakażeniami pooperacyjnymi,

• problemy trawienne: zaparcia i wzdęcia, nudności, trudności z przełykaniem, zgaga i choroba refluksowa przełyku,

• dolegliwości uroginekologiczne: zaburzenia miesiączkowania, endometrioza, torbiele i zwłóknienia, bóle dna miednicy, nietrzymanie moczu, problemy z prostatą, niepożądane skutki menopauzy,

• zaburzenia pediatryczne: kolki, przetrwałe wymioty, zaparcia, odbijanie się, czkawki,

• problemy natury emocjonalnej: depresja i zaburzenia lękowe, zespół stresu pourazowego.

Jak widać na powyższych przykładach, spektrum problemów w których możemy wykorzystać terapię wisceralną jest bardzo szerokie. Nieprawidłowa postawa ciała, skolioza, operacja, zapalenia tkanek i narządów lub stres emocjonalny mogą łatwo powodować dysfunkcję różnych narządów. W konsekwencji w podrażnionych narządach powstaje napięcie, które jest przenoszone na układ mięśniowo – szkieletowy, którego dolegliwości odczuwamy na co dzień.

Koncepcja PNF powstała w 1946r. w Kalifornii dzięki współpracy neurofizjologa - dr Hermana Kabata i fizjoterapeutki Maggie Knott. Jest to kompleksowy system terapeutyczny którego podstawy teoretyczne oparto na fizjologii rozwoju ruchowego człowieka. Według filozofii koncepcji PNF, proponowana Pacjentowi terapia ma być bezbolesna i ukierunkowana na odtworzenie funkcji. Praca nad nią to dążenie do uzyskania w terapii sytuacji zadaniowej, w której poprzez włączenie przedmiotów i sytuacji z życia codziennego, pracujemy nad odtworzeniem ruchów bądź czynności które Pacjent zgłosił jako trudne lub niemożliwe do wykonania.

W metodzie PNF badanie i terapia stanowią integralną całość i wzajemnie się przeplatają. Pracując według założeń koncepcji poszukujemy przyczyn problemów zgłaszanych przez Pacjenta, jednak w realizacji celów wyznaczonych w toku terapii opieramy się na nieuszkodzonych bądź najsprawniejszych części ciała. Ich potencjał wykorzystujemy do odtwarzania aktywności w słabszych lub uszkodzonych obszarach ciała. mechanizm ten nazywamy irradiacją, czyli przeniesieniem pobudzenia.

Ze względu na szerokie możliwości oddziaływania koncepcja PNF przestała być utożsamiana ze sposobem pracy przeznaczonym wyłącznie dla pacjentów neurologicznych. Z powodzeniem stosuje się ją również w ortopedii (np. rehabilitacja po złamianiach, skręceniach, rekonstrukcjach więzadeł), chorobach nerwowo-mięśniowych (SM) czy wadach postawy (skoliozy).

Ze względu na założenia metody istnieje wiele korzyści z jej stosowania. Przede wszystkim jest ona niezwykle przyjazna i bezpieczna dla Pacjenta. Oparta na bezbolesnej pracy ściśle połączonej z diagnostyką, minimalizuje ryzyko podczas terapii. Koncepcja PNF jest niezwykle efektywna w swym działaniu dzięki dokładnej analizie problemu i działaniach ściśle ukierunkowanych na jego rozwiązanie.

Kinesiology Taping (Kinesiotaping) to metoda wykorzystująca specjalne, elastyczne plastry które poprzez sposób naklejenia oddziałują na organizm. Plastry swoimi parametrami (np. rozciągliwością) zbliżone są do ludzkiej skóry. Nie ograniczają ruchów, są odporne na działanie wody oraz umożliwiają oddychanie skóry. Nie posiadają w sobie żadnego leku a ich działanie jest czysto sensoryczne, tzn. wspomaga naturalne procesy samoleczenia organizmu. Dzieje się tak dzięki zjawisku kompensacji. Samo w sobie może być patologiczne natomiast odpowiednio kierowane prowadzi do poprawy zaburzonej funkcji.

Każda aplikacja poprzedzona jest odpowiednim badaniem lub testami które pozwalają określić miejsce oklejenia i rodzaj aplikacji.

Istnieje wiele wskazań to stosowania tej formy terapii. Do głównych można zaliczyć różnego rodzaju dolegliwości bólowe, osłabione działanie mięśni, obrzęki limfatyczne i krwiaki. Kinesiology Taping w połączeniu z tapingiem "sztywnym" może być stosowany w przypadku uszkodzeń stawów (np. kolanowego) do ich stabilizacji. Niewątpliwą zaletą tej formy terapii jest jej działanie 24 godzina na dobę, nie tylko podczas sesji terapeutycznej.